Managers, superbitches, zondagen en de rest

14 november, ontbijt

Je raad nooit wat ik gister heb gedaan. 1. De buggy gereden (en daarbij bijna een struik gemold) 2. Meegegaan naar een killer! De jongens wilden mij er heel graag bijhebben omdat ik nog altijd veel vegetarisch eet hier, dat vonden ze grappig, maar ik wilde het zelf ook zien. Ik eet hier vlees, dan wil ik ook het hele proces meemaken. We reden met de auto naar een wei, waar een paar koeien stonden met beschreven vel. Er waren woorden die betekenden dat een koe zwanger was of zwanger kon worden en een woord dat betekende dat een koe voor de slacht was. Het geweer werd uit de auto gehaald en boem! Koe viel dood neer op de grond. Nog een schot door zijn hersenen om er zeker van te zijn dat hij dood was. Nek doorgesneden en een snee bij zijn been, zodat ze hem met de tractor konden verplaatsen. Sorry, klinkt heel griezelig allemaal en dat was het ook. Wij in de auto met de tractor met de koe erachteraan, heel vreemd gezicht. We stopten ergens om bladeren te plukken voor achter in de klep, zodat het vlees niet ging stinken. Daarna reden we door naar een veldje waar meer karkassen lagen. Dat was waar ze de koe opensneden en al het vlees eruithaalden. Ik wil jullie de details besparen, maar het was erg interessant. De mannen lieten zien waar de magen zaten en alle ingewanden en ze vertelden wat voor soort vlees ze waar vandaan haalden. Het was creepy om te zien, maar goed om mee te maken. Nadat ze al het bruikbare vlees van de koe afgesneden hadden, reden we terug naar het bewoonde deel om de lappen vlees op te hangen, ik was blij dat ik eindelijk iets kon doen om te helpen, en de stukken voor de barbecue te snijden. Marvin en Jess, de Duitse backpackers, waren ook mee en die vonden het heel heftig. Dat was het ook. Maar goed, die avond dus barbecue. Ik geloof dat Marvin en Jess nu weten waarom ik vegetariër ben... Ik heb een stuk vlees geprobeerd, maar het smaakte naar koe, dus heb ik de rest aan Conan gegeven, die was er heel blij mee.

16 november, voor mijn huisje

We zouden vandaag naar de waterhole gaan, waterskiën, maar ik weet niet zo goed waar iedereen is. Misschien zijn ze weggegaan zonder mij. Of misschien hadden ze geen zin meer. Hier is het in ieder geval best saai. Er is een veranda, dus ik zit uit de zon. Dat is goed, want de gemiddelde temperatuur is gestegen tot 45 graden. Ik ben verbrand, omdat Jade me gisteren de hele middag mango's liet wassen in de brandende zon. Ik heb geen idee waarom mango's gewassen moeten worden, maar het sap op de schil was echt verschrikkelijk en kon echt niet. Ik was allang blij dat ik die kinderen even kwijt was. Ik probeer ze te leren dat er consequenties zitten aan de dingen die je doet en dat lukt me aardig, tot Jade binnenkomt en roet in het eten gooit. Ik moest gisteren Rihanna uit bed slepen en ik werd best boos omdat ze niet luisterde. Toen ik haar vroeg wat ze wilde voor ontbijt schreeuwde ze alleen maar en ik zei oke, dan krijg je cereal. Dus ik deed cereal, gaat ze zitten mokken bij het eten. Ik zei, als je gewoon uit bed was gekomen en had geantwoord, had je nu gehad wat je wilde. Komt Jade binnen en zegt: oh geef je cereal maar hier Rhianne, Lynn, kun je toast voor haar maken? Ik dacht nee, maar ik moest wel, ze betaald me. Zelfde ontbijt. Ian vraagt me of hij meer toast mag. Natuurlijk, enkel of dubbel? Dubbel. Ik liet hem beloven dat hij alles op zou eten. Vervolgens laat hij de helft staan, dus ik roep heb weer aan tafel en vraag wat hij mij heeft beloofd. Ja maar ik hoef niet meer en mama zegt dat ik niet meer hoef te eten. Jade was erbij toen hij het beloofde, zegt ze ja hij hoeft niet meer, gooi maar weg of zet het in de koelkast. Ik heb Ian laten beloven dat hij de volgende keer om minder vraagt als hij het niet op krijgt, maar wat dat waard is...

17 november, in mijn extra lange pauze omdat ik vanavond over moet werken

Ze waren me niet vergeten, er is alleen een superbitch die me haat (niet dat we ooit gepraat hebben, maar ze haat iedereen behalve haar meidengroepje) dus ik was niet welkom... Maar ik heb een geweldige dag gehad. Eerst lekker gezwommen in het zwembad en daarna gekletst met Amy en Chris (over superbitches) en gekanood in het geweldige meertje hier (dat naar hondenadem ruikt.) Ik begin het hier steeds leuker te vinden! Hoe meer ik met mensen praat hier, hoe beter ze te verstaan zijn en hoe aardiger ze worden. Het zijn nog altijd echte boeren, maar ze hebben allemaal hun eigen verhalen en die zijn heel interessant. Mensen begroeten elkaar altijd met how' ya doin? dus je hebt altijd meteen een gesprek, heel anders dan in Nederland.

Vandaag zijn de managers aangekomen, dus Jade doet heel erg haar best. Vanavond gaan ze met z'n allen eten, dus Katie en ik moeten overwerken om alles af te wassen. Superleuk... Maar daarom heb ik nu wel een extra pauze. De mensen die het cattlewerk doen zijn naar een ander station op kamp, om daar kuddes te werken en Conan heeft mij zijn gitaar geleend voor de week, dus ik kan weer spelen!

18 november, in het grote huis

Pff, Jade laat ons overwerken tot negen uur zonder veel pauzes. Allemaal voor de managers. Kate en ik zijn nu al doodop. Kate moest vandaag zelfs eerder beginnen en we stoppen niet voor 21.00. Een uur na mijn bedtijd. De managers zijn overigens heel aardig. Ze vinden het leuk om te praten en gezellig bij elkaar te zitten. Ze zijn hier om te vergaderen en het terrein te zien en Kate en ik moeten hun eten maken. Ik maak cakes en was af, dus het is niet heel erg om zo lang te werken, ik word er alleen moe van. Wel prettig dat we binnen werken, want buiten is de temperatuur gestegen tot ongeveer honderd graden. Ik voel mezelf gewoon verbranden als ik in de zon loop.

Ik wilde afsluiten met sorry dat het zo'n kort bericht is, want ik heb weinig tijd om te schrijven, maar goed, korte berichten zijn niet voor mij gemaakt...

X!

Roddels

10 november, smoko

S'ochtends klets ik veel met Chris, de kok. Ik ben altijd de enige in de keuken omdat ik laat ontbijt, om 6.30. Chris is een soort oma-figuur, maar dan met een cowboytwist. Ze heeft oorbellen van het meest gedragen cowboymerk hier en ze draagt stoere kleding. Van haar krijg ik altijd alle roddels te horen. Van haar hoor ik hoe het zit op het station. Ze vertelde me vanochtend dat wij geen bananen mogen bestellen, maar dat we soms de verrotte uit Jade's keuken krijgen, om aan te geven wie er hier hoger op de ladder staat. Jak en Jade zijn de managers van dit filiaal. Hiervoor was het terrein van de rijkste man van Australië. Jak is altijd druk, je ziet hem altijd werken, maar Jade werkt niet. Ze loopt rond op de boerderij en neemt soms Rhianne (ook wel Fay) mee naar de paarden. Als ze zegt dat ze naar kantoor moet, gaat ze niet naar kantoor. Tenminste, er is niemand die haar ooit op kantoor ziet, terwijl het naast de andere kantoren zit. Het betekent alleen dat Katie en ik harder moeten werken. Chris vertelde dat de reden waarom ze mij aangenomen heeft is omdat ze wil laten zien dat ze boven alle werknemers staat. Ik word gebruikt als statussymbool. Je snapt dat ik me erg geflatteerd voel. Ze kan makkelijk alles zelf doen, maar ze vindt het heerlijk om werkers te hebben. Ook al ben ik s'ochtends meestal al klaar met de schoonmaak en hoef ik niet heel uitgebreid op de kinderen te passen. De vorige schoonmaakster, Emily, was ook altijd al s'ochtends klaar, maar die hoefde niet op de kinderen te letten. Die deed s'middags gewoon haar eigen ding. Jade vond het niet erg, wij zijn alleen maar status. Chris vertelde ook dat ik niet de enige ben die is voorgelogen in de jobomschrijving. Haar werd van alles beloofd en ze is geëindigd met een baan van 4.00 tot 20.30, 7 dagen per week, met te weinig pauzes. Het is heerlijk om met Chris te roddelen. Ik ben een van de weinigen die in het grote huis komt, dus ze wil alle roddels van mij horen. Ik wil weten hoe het er op het station aan toegaat, dus we hebben altijd veel te bespreken.

Gister nam Jade de kinderen mee naar de paarden. Meestal neemt ze alleen Rhianne overal mee naartoe, vandaar dat het zo'n verwend nest is, maar de jongens smeekten of ze mee mochten. Dus Katie en ik hadden een heerlijk halfuur voor onszelf. Van haar kreeg ik meer roddels te horen over Jade. Jade is niet gewend om te werken. Ze is na de basisschool naar de farmersschool gegaan en heeft meteen daarna werk gekregen op deze farm, haar man ontmoet en getrouwd. Ze zijn in drie jaar drie keer verhuist, om op een nieuwe lokatie managers te worden en nu zijn ze hier. Het geld wordt Jade zo'n beetje in de schoot geworpen en Jade geeft de boodschap van wat zij geleerd heeft aan haar kinderen mee. Rhianne heeft een kledingkast waar elke vrouw jaloers op zou zijn. De jongens hebben al het speelgoed dat er bestaat. En ook een kledingkast vol. Niemand leert hier met geld om te gaan of nee te horen.

Ik leer steeds beter het Australisch te verstaan. Ze maken hier niet echt woorden, maar ze doen veel met tonen. I'm alright klinkt hier als aamalrah, maar door het verschil in toonhoogte tussen de klanken weet je wat ze bedoelen. Ze zeggen hier dat ik steeds meer Australisch begin te klinken, maar dat ik toch meer Amerikaans praat. Ik vind alles best, zolang ik maar geen Nederlands accent heb. Een van de kindjes, Justin, heeft geloof ik een spraakgebrek, dus die is nog veel lastiger te volgen dan de rest, maar ik kan al aardig wat woorden van hem onderscheiden.

Ze hebben hier ook radio's. Overal, in de keuken, in de rec-club, ik onze huisjes, in de vliegtuigen en auto's... Mensen communiceren via de radio. Dat is pas lastig te verstaan. Iedereen zit hier altijd in een gesprek en dan tussendoor: oh hoor je dat, er is weer een brand. En dan denk ik: 1. Hoe hoor je dat überhaupt? 2. Hoe kun je naar twee gesprekken gebrekkig Engels tegelijk luisteren?

12 november, uitgeteld op de bank terwijl Aaron met zijn koeien speelt

Jade is echt de luiste persoon die ik ken. Vanochtend kwam ik hier aan en het was een bende aan de eettafel. De kinderen hadden gisteravond met eten gespeeld. Jade kwam heel leuk aanzetten met: Ja ik wilde wel stofzuigen maar toen kwam mijn lievelingsprogramma op tv (ze heeft een recorder) en daarna was ik te moe. Let wel: het gaat hier om een robotstofzuiger. Ze was te moe om op de aanknop te drukken en daarna voor de tv neer te ploffen. Dus ik heb vanochtend weer eens stofgezogen. Niet dat ik de robotstofzuiger gebruik. Ik doe het met de gewone stofzuiger. Zal er wel iets nee te maken hebben dat ik betaald word en daarom wel mijn best moet doen. Geen idee.

Ze heeft nog nooit langer dan twee dagen alleen op de kinderen gepast. Ze heeft een keer geprobeerd geld te ontvangen van de gemeente omdat ze moest werken: op de kinderen passen. Ik vind het eerlijk gezegd hilarisch, Kate ook. Ik vroeg aan haar wat er zou gebeuren als we allebei tegelijkertijd onverwachts ontslag namen. Kwam erop neer dat we Jade daarmee knap gek zouden maken en ze waarschijnlijk iemand anders van het terrein zou vragen het te doen.

13 november, op bed tijdens lunch

Maandag komen de belangrijke mensen op bezoek. De managers. Jade wordt nu al helemaal gek en ze hoeft niet eens iets te doen. Ik zorg ervoor dat de kamers schoon zijn en alles in huis er netjes uitziet en Katie zorgt voor het eten en de gastvriendelijkheid. Melvin en Jess, twee Duitse backpackers zorgen ervoor dat de andere kamers in orde zijn en dat de rec-club schoon is. Het enige wat Jade hoeft te doen is morgen naar Katherine (het dichtstbijzijnde dorp) rijden om de laatste boodschappen te doen. Jade kan zo overdreven zuchten, dan vraag ik: zware dag gehad? Ja, ik moest van alles doen in the office en dat was hard werken, zegt ze dan. Meestal is ze dan vijf minuten met de buggy (het is een halve minuut lopen, maar dat is te vermoeiend) naar kantoor geweest en heeft ze batterijen ofzo gehaald.

Oh heerlijk om even alle roddels te delen. Ik ben blij dat niemand op het terrein hier Nederlands spreekt...

Werkdagen en ervaringen

9 november, voor mijn huisje op mijn vrije dag

Een inzage in mijn gemiddelde dag hier:

5.45 eerste wekker, tijd waarop ik wil opstaan om te kunnen douchen en ontbijten

6.30 tijd waarop ik werkelijk opsta, me naar de keuken haast, cornflakes naar binnen prop en me naar het grote huis haast (het douchen laat ik meestal achterwege, iedereen stinkt hier toch)

7.00 begin van mijn werkdag

7.01 justins broek aantrekken

7.02 de was doen

7.03 ramen lappen

7.10 alle deuren en planken afstoffen

7.20 kuikentjes van het binnenhok naar het buitenhok verplaatsen (en achter alle kuikens aanrennen die de kids laten ontsnappen)

Op de kids letten terwijl ze kuikens proberen te wurgen (But they like me, I don't squeeze them, look they love me!) mekaar proberen te wurgen (ik ben ze aan het leren sorry te zeggen en te luisteren, lukt aardig tot nu toe, al duurt het soms een halfuur voordat ze 'proper' sorry zeggen) en mij proberen te wurgen (als ik niet op hun eisen inga.)

7.30 EINDELIJK verlost van de twee oudste kinderen, ze gaan met Kate mee naar school, ik heb nu alleen nog Aaron (ook wel Bubbi) en Justin (ook wel Jedi) ik zet ze in de woonkamer neer met hun favoriete speelgoed, een miniatuurcattlestation, en ga stofzuigen of een nieuwe was in de wasmachine doen.

7.31 Justin vertellen dat hij moet delen met Bubbi, dat niet alle koeien van hem zijn

7.32 Justin vertellen dat hij moet delen met Bubbi, dat niet alle koeien van hem zijn

7.33 Justin vertellen dat hij moet delen met Bubbi, dat niet alle koeien van hem zijn (ondertussen heb ik ongeveer een vierkante meter kunnen stofzuigen)

8.15 een nieuwe was in de wasmachine gooien en de andere ophangen. De jongens gaan mee en gaan in de modder spelen of parelhoenders achtervolgen

9.00 kinderen vliegen heen en weer in huis, ik heb geen flauw idee meer waar ze zijn, en dat geeft mij mooi de tijd om prullenbakken te legen en de vaat weg te ruimen (totdat er iemand begint te huilen en ik iemand anders straf moet geven)

9.30 smoko (een maaltijd tussen ontbijt en lunch, de meeste mensen beginnen hier om vier uur, dus ze hebben deze break hard nodig)

10.00 weer terug in het hoofdgebouw, Ian is inmiddels ook terug van school, dus nu heb ik drie jongens. Ian en Justin sluiten Aaron buiten en gaan naar hun kamer (wat best lekker rustig is dus ik zeg er niets van) ik slinger Aaron aan zijn benen op de kop de kamer rond en hij moet keihard lachen, dus is iedereen weer tevreden Aaron gaat op het aanrecht zitten terwijl ik weer een nieuwe was in de wasmachine doe (gemiddeld vier per dag, geen idee hoe ze aan zoveel was komen) en de afwas wegberg

10.10 de was ophangen, de jacht op parelhoenders begint weer!

10.40 kinderen spelen in en om het huis terwijl ik hun zooi op stapels leg zodat ze het kunnen opruimen zodra ze binnenkomen

11.00 Jade komt thuis van haar kantoortje en commandeert wat in de ronde, ik doe braaf wat mij gevraagd wordt

11.30 Rhianne komt terug van school, ik help Kate met het maken van lunch, de kinderen hangen omstebeurte aan Kates been of aan mijn been

12.00 lunch voor de kinderen

12.30 lunch

14.00 weer naar het hoofdgebouw, de kinderen liggen te slapen of tv te kijken, dus ik heb tijd om de laatste was op te hangen, de rest van de waslijn af te halen en op te vouwen en de vloer te dweilen

14.30 alle kinderen zijn uit bed, maar Jade en Kate zijn nu ook thuis, dus Kate en ik krijgen omstebeurte de rotklusjes, soms rijden we ergens naartoe in de buggy, dat is wel lachen, maar het is altijd over hetzelfde terrein omdat er gewoon niet zo veel is hier. Meestal doet een van ons de rotklusjes en let de ander op de kinderen. We gaan dan zwemmen of spelen

17.00 kippen opsluiten (drama)

17.30 vrij! Direct door naar de rec-club (alle stations hebben een pub, waar je bier kan drinken en tv kan kijken)

19.00 diner

19.40 proberen te douchen (als ik niet te moe ben)

20.00 bed

Dit is een korte omschrijving van mijn spannende leven hier. Ik ben er achter gekomen dat Jade eigenlijk een schoonmaker zocht, die ook op de kinderen kon passen, in plaats van een au pair, maar het betaald goed en het is maar tot kerst. Ik tel de dagen af.

Hoe is het ondertussen in Nederland?

X

9 november, op bed lonely planet aan het lezen

Ik besef dat ik de hele tijd loop te klagen, maar het is eigenlijk best gaaf hier. Als ik terugkijk op wat ik deze week buiten werktijd heb gedaan en hoe mooi het hier is. Ik zal een paar foto's posten van hoe het er hier uitziet, maar het is supergaaf. Er is een meer, net achter het grote huis en dat is nu al mijn lievelingsplek. Het is er prachtig, al bestaat het meer eigenlijk alleen maar uit modder. Er zijn daar vogels die je nog nooit gezien hebt, ibissen zijn overal in overvloed en ik zag vandaag, toen ik met mijn collega Esther een wandelingetje maakte over het terrein, een soort reigers, maar dan groter en een rood stukje op hun hoofd. Ze waren prachtig. Ik geniet er van om s'avonds in de pub te zitten, met allemaal cowboys om me heen, ook al is het lastig ze te verstaan. Dit is mijn leven, denk ik dan. Andere mensen maken dit nooit mee en ik leef nu gewoon ineens een heel ander leven. Ik voel me niet als een tourist hier, ik maak echt deel uit van het cowboybestaan, ook al ben ik maar de schoonmaker. Ik heb zelfs een contact bij een ander station, die vertelde dat er in april volgend jaar sollicitaties zijn voor cattlewerk en dat haar baas vond dat ik een positieve uitstraling had! Ik weet nog niet of ik daar naartoe wil, maar ik weet wel dat cattlewerk meer mijn ding is dan schoonmaken. Ik wil een cowgirl zijn.

Van tevoren had ik me niet echt ingelezen over aboriginals, ik dacht dat ze bijna niet meer voorkwamen, maar er zijn hier heel veel. Vooral in de Northern Territory, waar ik zit dus. Sterker nog, er zit een reservaat een paar kilometer van dit landschap af. Ik vroeg aan Kate hoe het nou precies zat met de discriminatie van de aboriginals en ze vertelde dat de mensen hier op zich niets tegen de aboriginals hebben, maar dat ze er van balen dat ze zoveel gratis krijgen. Aboriginals hoeven niets te betalen voor hun huizen en ze krijgen geld van de gemeente om naar school te gaan en te leven. Het is de bedoeling dat ze dan opgeleid worden om te kunnen werken, zodat ze hun eigen geld kunnen verdienen, maar omdat ze toch wel geld krijgen, gaan ze niet werken. Bovendien vind iedereen ze vies omdat ze niet zo ver ontwikkeld zijn als westerse mensen. Het is alsof de spijt voor wat de Engelsen de aboriginals hebben aangedaan vroeger is omgeslagen in irritatie omdat de aboriginals van hun poging tot spijtbetuiging profiteren. Ik leer hier veel en ik vind het allemaal interessant. Het is zo'n andere wereld hier. De gedachtegang over de omgang met dieren is hier ook heel anders. Dat wist ik in Nederland al, maar ik kon het me niet echt voorstellen. Dieren zijn hier voor gebruik, om het maar grof te zeggen. Ze krijgen geen naam en als ze niet meer nodig zijn worden ze afgemaakt. Het klinkt zo cruel in Nederland, maar hier is het anders. Ik zie hoeveel de mensen hier van de dieren houden. Het is hun bestaan, het is alles wat ze hebben. Het is waar dat ze er geen moeite mee hebben om een koe zijn hoorns weg te snijden, hem te castreren zonder verdoving en hem neer te knallen voor voedsel, sterker nog, ze vinden het leuk, maar als je ziet hoeveel waardering en liefde ze voor alle dieren hier voelen dan is het niet eens zo cruel als het klinkt. Sterker nog, vanuit hier gezien heeft Nederland een veel minder etisch verantwoorde vleesindustrie. De koeien lopen hier vrij rond, met ongeveer een vierkante kilometer per koe tot beschikking, ze hebben allemaal een nummer en mensen houden van ze. Ik heb nog steeds moeite met het vlees eten, maar ik zie hier hoe de vleeskoeien leven, mensen vinden het raar dat ik vegetariër ben en ik snap hoe zij denken. Ik denk alleen nog steeds als een Nederlander.

De eerste paar dagen voelde ik me best eenzaam hier en had ik best wel heimwee, maar dat gevoel zakt steeds verder weg. De mensen hier zijn nog steeds niet echt mijn vrienden en ik vind het lastig hun accent te volgen, maar ik weet dat ik over een paar weken mijn vrienden weer zie met kerst. Die praten tenminste normaal Engels.

Nederlanders zijn hier niet echt. Ik heb er tot nu toe vier ontmoet, waarvan een Belg, die ik niet meer kon verstaan zodra we switchten van Engels naar Nederlands. Er was een Nederlands koppel in Rainbow en een Nederlands meisje bij de Melbourne cup, Rubi. Zij werkt als kok op een ander station en we houden elkaar dagelijks op de hoogte van onze belevenissen.

Vandaag zou ik eigenlijk met de piloot, Tom, over het station vliegen, omdat dat zijn werk is en er een stoel vrij was, maar de mannen hebben gisteravond tot vier uur branden geblust, die ontstonden door de bliksem zonder regen. Nou ja, er was regen, maar niet veel. Het is nogal droog hier, het regenseizoen kan elk moment beginnen, dan regent het 2 maanden lang 24/7 en komen er overstromingen. Ik weet ook nog niet zeker of ik hier dan weg kan komen, waarschijnlijk ben ik wel op tijd weg, voordat mensen met de boot naar het station moeten. Dat is dan wel de regen voor het hele jaar trouwens. Daar moeten ze het mee doen. Het water verdwijnt in de grond en het is makkelijk op te pompen, dus we hebben hier altijd genoeg water, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken.

In het regenseizoen gaan de meeste werknemers naar huis, omdat ze hun werk niet kunnen doen in de regen. Dus als je denkt dat dertig mensen weinig is... Er blijven er hier ongeveer 15 mensen over denk ik.

En dan nog even een stukje over de beesten hier. De kleine beesten. Amée zou hier niet gelukkig zijn, veel spinnen zijn er niet, maar ze zijn ongeveer allemaal giftig. Tot nu toe heb ik twee zwarte weduwen gezien, ik geloof dat je daar niet door gebeten wil worden, en een paar redback spinnen, die ook niet zo fijn schijnen te zijn. Een Duitse backpacker hier, Melvin, is waarschijnlijk gebeten door zo'n redback, hij werd wakker in het midden van de nacht en dacht dat hij doodging, hij was voor een gedeelte verlamd, maar gelukkig de volgende dag alleen een griepje. Redbacks kunnen je niet doodmaken, wees gerust. Dan heb je nog kikkers, het stikt hier van de kikkers. Er zijn twee soorten hier. Enorme dikke bruine wrattenkikkers, die zijn giftig, en kleine schattige groene knuffelkikkertjes, die zijn niet giftig. Die bruine springen soms uit de pomp als ik de tuinslang aanzet en ik schrik me elke keer weer dood. Ik heb geen idee wat ze doen, maar giftig klinkt niet goed. Die groene gaan op je schouder zitten, of waar dan ook en ze zijn echt heel schattig. Ze kunnen ook op muren klimmen. Het zijn net vliegen in de vorm van kikkers, alleen vliegen ze niet. En dan zijn er insecten. Niet veel, maar als ze er zijn zijn ze niet al te klein. Sprinkhanen zijn hier ongeveer tien centimeter, er zijn ook enorme libelles en wandelende takken en heel veel gekko's (niet dat dat insecten zijn, maar ik wil ze toch even noemen.) Op Darwin airport waren er hele grappige hagedissen die altijd hun kop omhoog hielden, maar die heb ik hier helaas nog niet gezien.

Allrightio, ik reccon dat ik nu ga slapen en om drie uur weer opsta.

Seeya!

Newcastle waters en boerenfeesten

5 november, in mijn kamer op het station (we mogen het hier absoluut geen boerderij noemen, want dan lijkt het alsof we 10 koeien hebben terwijl we er iets van 14000 hebben)

Toen ik zei, klein eindje onder Darwin, dacht ik: klein eindje onder Darwin. Ik kwam erachter dat de afstanden hier iets groter zijn en daar kwam ik achter omdat ik de volle tien uur in de bus heb gezeten naar Newcastle waters. Maar goed ik ben hier nu, afgezonderd van de wereld, met ongeveer dertig andere mensen die ik niet echt ken, met gemiddelde temperaturen tussen de 40 en 45 graden, mijn werk bestaat uit oppassen en schoonmaken en ik mis de rest van de wereld. Mijn eerste dag werken was wel oke, de kindjes zijn superlief. S'ochtends heb ik de twee jongsten, Aaron en Justin, en smiddags komen de andere twee, Rianne en Ian, uit 'school' en dan pas ik op ze samen met hun lerares Katie. De kinderen volgen lessen via Skype, en Katie zorgt ervoor dat alles goed verloopt. Het lijkt mij lastig voor die kinderen dat ze niet echte vriendjes hebben, maar ze lijken er niet echt mee te zitten. Gisteren en vandaag hadden we al meteen twee dagen vrij, omdat de Melbourne cup op tv was. Ik kon kiezen of ik meeging naar de party, of dat ik hier op het station bleef. Het leek mij wel leuk om nieuwe mensen te leren kennen, dus ik ging met een paar anderen naar dat andere station, onze 'buren', we hoefden maar 5 uur te rijden... De Melbourne cup zijn paardenraces, en ze zijn hier heel fanatiek in het wedden op paarden. Ik had nog nooit zoiets gezien, dus dat was wel heel gaaf. Daarnaast deden ze allemaal boerenspelletjes, waarbij de mannen hun kracht en uithoudingsvermogen moesten testen en overal was geld mee te winnen. Iedereen was sjiek gekleed, al was het behoorlijk duidelijk dat onder die sjieke kleding een paar lompe boeren huisden. En ja, dat was het eigenlijk. Ik ben eigenlijk blij dat ik hier maar twee maanden blijf, want volgens mij is de outback toch niets voor mij, maar ik hou het wel uit. Hoe gaat het daar?

Trainingsweek

28 oktober, in bed op de trainingboerderij

Er is veel gebeurd in een paar dagen, ik ga gewoon beginnen bij Rainbow beach. Dat was leuk. De trainingsgroep was samen op Rainbow beach dus we kwamen te weten wie de anderen waren, door een spelletje genaamd gooi de koala rond en zeg je naam. Nee, zo heette het niet, maar dat hield het wel in. Dus iedereen kende elkaar, en we gingen samen naar de zee en zwemmen. We hebben ook twee surfplanken gehuurd, voor twee uur. De jongen die bij de WiFi shop zat, die gratis was voor ons, was dezelfde als die ons de koala rond liet gooien en we werden ook vrienden met hem en gingen elke avond met hem uit. Dat was Rainbow beach. Dat was het relaxgedeelte. Na Rainbow beach stapten we in de bus naar Springbrook farm en daar moesten we meteen aan de slag met formulieren om ons profiel te maken voor farmers. Daarna moesten we inkopen doen in de boerderijshop, konden we even zwemmen en werden we opgesplitst in twee groepen. Dat was wel even balen, want ik was goed bevriend geraakt met twee mensen uit dat andere groepje en een uit mijn groep. Maar goed, wij gingen naar een andere farm, 15 kilometer verderop, waar geen zwembad is en het veel harder werken is. We trokken onze kleren aan en zijn meteen de boer gaan helpen met het branden van nummers in paardenkonten. Deze boerderij is echt het gaafste wat ik ooit heb gezien. Je kunt heel ver kijken want we staan op een heuvel en het meeste is van de boer, ik ben z'n naam even vergeten. Eerst leek hij me niet zo aardig, de enige twee woorden die hij kon zeggen waren fuck en mate, en dan het liefst in dezelfde zin, maar hij is best oke.

29 oktober, in bed

Ik ga nu verder schrijven want gisteren zat m'n hele scherm onder de beestjes, ik heb er een paar geplet terwijl ik aan het typen was. Oke, dus eergisteren waren we hier en s'avonds begon het te regenen, ken je dat beeld van foto's dat de lucht paars kleurt en bliksemflitsen de hemel overschieten en minstens zes seconden zichtbaar zijn? Nou, zo zag het eruit. Maar dat was hier geen regen, dat was 'just annoying.' Justin, zo heet de boer, vroeg ons wie wel eens paard had gereden enzo, nou ik heb wel eens paard gereden, dus hij zette ons op een paard en ik viel eraf. Maar dat is niet het punt. Ik was aan het paardrijden met die geweldige lucht en alles, het was zo gaaf. Gisteren en vandaag zijn we gaan caddlen, koeien drijven, te paard (hij zag blijkbaar iets in mijn paardrijkunsten) en dat was het gaafste wat ik ooit gedaan heb. En het vermoeiendste ook. Gisteren hebben we in totaal zes uur op een paard gezeten en vanochtend had ik in ALLE spieren spierpijn. Gisteren was al supergaaf maar vandaag was echt de bom. We hebben koeien gedreven in een landschap, pff, zo mooi. Het was begroeid en er stroomde een beekje door het land, en op een ander stuk waren er veel heuvels waar we op konden galopperen (opa en do gaan zo jaloers zijn) en op de top van de heuvels kon je over het hele landgoed kijken. Als we de koeien eenmaal hadden gevangen begon het zware werk. De koeien opdrijven in de kooi en scheiden om vervolgens bij een soort een oorlabel in te doen bijvoorbeeld. De koeien wegen ongeveer 700 kilo per stuk en je staat in een kleine kooi met ze. Ik heb geleerd heel snel een hek op te klimmen. Daarnaast ben ik weer eens van m'n paard afgevallen en is ze over me heen gelopen, dus ik ben een wandelende blauwe plek, hebben we een kangaroe overreden, en heb ik twee joboffers gehad: een als au pair op een farm en een in de outback. Ik denk dat ik de job in de outback neem, want die betaald een stuk beter een klinkt cool, al zou ik als au pair ook met paarden kunnen gaan werken en ze hebben een zwembad...

1 november, eettafel

Vandaag is de laatste dag op de farm. Het is hier zo gaaf, ik wil niet weg. We leren zo veel. Ik heb tractor leren rijden, en motorbikes, en quads en paarden. Straks rijden we naar de andere boerderij om de anderen op te pikken en dan rijden we naar Brisbane. Daar neem ik het vliegtuig naar een klein plaatsje net onder Darwin, en daar is mijn boerderij. Ik ga als au pair werken voor twee maanden en daarna nieuw werk zoeken.

1 november, op het vliegveld van Brisbane

Ik zit de ranzigste patatten ooit te eten en ze waren nog duur ook, maar dat terzijde. Vanochtend hebben we afscheid genomen van de mensen op de polofarm waar we zaten, hebben we de andere groep opgepikt, veeeeeeeeeeel bijgekletst in de bus, op het vliegveld afgezet en nu zit ik hier weer alleen omdat iedereen een eerdere vlucht had. Zo raar om te beseffen dat ik deze mensen pas twee weken ken, het voelt alsof we elkaar door en door kennen. Iedereen weet precies hoe ver die kan gaan bij de ander en we begrijpen elkaars humor. Ik ga ze heel erg missen als ik straks alleen op een farm zit, maar Will, een van de jongens, en ik hebben al plannen voor de kerst, een soort reünie van de VisitOz groep. Niet iedereen kan, maar het wordt in ieder geval geen eenzame kerst. Kevin, de werker van Justin wil misschien ook mee en Emma, de farmers daughter, ook. Wij waren de beste groep in maanden, zeiden ze, qua werk en qua gezelligheid (ze vinden je alleen leuk als je hard werkt, dus is het niet zo raar dat het beide werk en gezelligheid is.) Dusss... Ja, dat was het. Op veel momenten heb ik het te druk om mensen te missen, maar alleen op het vliegveld voor vier uur is het wel even moeilijk, maar dan pak ik foto's of zoek WiFi en dan kan ik met mensen praten die ik ken. Het boekje dat vrienden en familie hebben gegeven is ook heel handig voor dat soort momenten. En als ik me echt eenzaam voel ga ik gewoon met mensen praten die hier rondlopen. Australiërs zijn heel aardig. En ze maken allemaal complimenten over mijn hoed. Die is dan ook geweldig.

Vliegtuigen en Brisbane en zo

24 oktober, in de bus van Brisbane naar Rainbow beach

Ik denk dat ik een record gebroken heb: 53 uur zonder slaap. Vliegtuigen slapen echt verrot slecht. Maarrrr goed, ik ben nu dus in Brisbane en het is hier mooi! Er staan van die bomen met paarse bloemen, dus ik zei in het begin heel enthousiast tegen iedereen: LOOK, PURPLE TREES! Blijkt dat ze die in andere landen ook hebben, dat was jammer. In het eerste vliegtuig zat ik naast een jongen die in Fiji les ging geven op een basisschool, we hebben samen even ontbeten in Dubai, en in het tweede vliegtuig zat ik naast een jongen die op een boerderij in Nieuw Zeeland ging werken, dus ik kon fijn verhalen uitwisselen en kletsen. Op het vliegveld van Brisbane duurde het wat langer dan verwacht... Ik had me even opgefrist, tandenpoetsen, deo, in de wc dus toen ik m'n paspoort moest laten zien stond ik in een enorme rij, met ook mensen uit een ander vliegtuig dat na ons was geland. Toen ik eenmaal bij de paspoortcheck was, bleek mijn paspoort niet goed te scannen zijn ofzo, ik heb geen idee maar ik werd in ieder geval naar een ander apart hok gestuurd, daar waren drie mensen en twee computers nodig om mijn paspoort te scannen. Hij bleek legaal te zijn. Vervolgens ging ik op zoek naar mijn band, maar het vluchtnummer stond niet op het scherm, dus ik vroeg het aan de vrouw die mijn paspoort scande, haar antwoord: thats a long time ago, you're late. Nee, echt waar, hoe komt dat? Ik kon hem gelukkig afhalen bij een kantoortje achter de band. Toen moest ik naar de uitgang, yellow card laten zien easypeasy. Ja kom maar even mee, moest ik in zo'n apart stukje gaan staan waar snuffelhonden drugs zoeken. Gelukkig zaten er geen drugs in mijn tas. En toen... Was ik in Brisbane! In de rit naar het hostel heb ik twee jongens ontmoet en dat was eigenlijk de basis voor een gezellig groepje hier, het groeit steeds aan. Eerst waren het alleen jongens, allemaal van die surfdudes, maar nu zit er ook een ander meisje bij. We gaan met z'n allen naar Rainbow beach en daarna naar Springbrook farm, daar gaan we met 16 personen een cursus volgen, dus daar zal ik ook wel weer mensen leren kennen. Ik mis het trouwens wel om iemand te hebben die ik echt goed ken, ik was gister een beetje in de war. Ik was om zeven uur gaan slapen en had alleen mijn oude mobiel om de tijd op te kijken en de wekker te zetten. Op een gegeven moment werd ik wakker en dacht ik dat het ochtend was, dus ik maakte me klaar om uit te checken. We moesten er voor 10 uur uit dus ik had alles gepakt enzo, werd mij aan de balie verteld dat ik morgen pas hoefde uit te checken, de 24e. Dus ik zei: het is de 24e. Nee, zei hij, de 23e. Dus ik ging weer naar bed en het was zo raar, ik snapte er helemaal niets van. Het heeft een uur geduurd voor ik erachter kwam dat het niet 9.40 a.m was, maar 9.40 p.m en dat ik maar twee uur geslapen had in plaats van een hele nacht. Ik had mijn lakens al in de was gegooid en alles, dus ik moest om nieuwe vragen. Wel prettig dat ik mijn tas vanochtend niet meer hoefde in te pakken. Het was best fijn geweest als iemand gisteravond had gezegd: Lynn, ga slapen. Maar ja, verder sliep het bed heerlijk en werd ik vanochtend voor de wekker van zeven uur zelf wakker. Ik ben lekker naar de stad gelopen om een adapter te kopen, aangezien die van mij alle stekkers bezat behalve de Australische, en te ontbijten. Daarna ben ik op het dakterras (met ijskoud zwembad en prachtig uitzicht, helaas heb ik geen foto's want geen mobiel, want geen adapter, maar het hostel stond op een berg en je kon over heel Brisbane uitkijken) nog even gaan lezen, en nu zit ik dus in de bus. Ik heb er heel veel zin in, en ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes uit Australië xx

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Lynn