5 november, in mijn kamer op het station (we mogen het hier absoluut geen boerderij noemen, want dan lijkt het alsof we 10 koeien hebben terwijl we er iets van 14000 hebben)

Toen ik zei, klein eindje onder Darwin, dacht ik: klein eindje onder Darwin. Ik kwam erachter dat de afstanden hier iets groter zijn en daar kwam ik achter omdat ik de volle tien uur in de bus heb gezeten naar Newcastle waters. Maar goed ik ben hier nu, afgezonderd van de wereld, met ongeveer dertig andere mensen die ik niet echt ken, met gemiddelde temperaturen tussen de 40 en 45 graden, mijn werk bestaat uit oppassen en schoonmaken en ik mis de rest van de wereld. Mijn eerste dag werken was wel oke, de kindjes zijn superlief. S'ochtends heb ik de twee jongsten, Aaron en Justin, en smiddags komen de andere twee, Rianne en Ian, uit 'school' en dan pas ik op ze samen met hun lerares Katie. De kinderen volgen lessen via Skype, en Katie zorgt ervoor dat alles goed verloopt. Het lijkt mij lastig voor die kinderen dat ze niet echte vriendjes hebben, maar ze lijken er niet echt mee te zitten. Gisteren en vandaag hadden we al meteen twee dagen vrij, omdat de Melbourne cup op tv was. Ik kon kiezen of ik meeging naar de party, of dat ik hier op het station bleef. Het leek mij wel leuk om nieuwe mensen te leren kennen, dus ik ging met een paar anderen naar dat andere station, onze 'buren', we hoefden maar 5 uur te rijden... De Melbourne cup zijn paardenraces, en ze zijn hier heel fanatiek in het wedden op paarden. Ik had nog nooit zoiets gezien, dus dat was wel heel gaaf. Daarnaast deden ze allemaal boerenspelletjes, waarbij de mannen hun kracht en uithoudingsvermogen moesten testen en overal was geld mee te winnen. Iedereen was sjiek gekleed, al was het behoorlijk duidelijk dat onder die sjieke kleding een paar lompe boeren huisden. En ja, dat was het eigenlijk. Ik ben eigenlijk blij dat ik hier maar twee maanden blijf, want volgens mij is de outback toch niets voor mij, maar ik hou het wel uit. Hoe gaat het daar?