Nieuwe blog!!!! Vliegtuigmoeheid en Saltspring Island

11 februari 2018, in het vliegtuig

Vanochtend om vier uur moest ik met de shuttle naar het vliegveld. Dat was te gek. Ik was superwakker. Op het vliegveld bleek dat ik veelste veel kleren had gekocht in Canada en heb ik de helft weer met Tarra mee terug naar Saltspring moeten sturen.

Mijn laatste week in Canada was erg leuk. Ik heb hier supergezellige collegas gehad die het leuk vinden om een drankje (Of twee. Of vier. Of 31.) te doen na werk. Dat is ook waarom we een te gekke huis party hadden vlak voordat ik weg ging (na een killer performance van Brooke en mij. We speelden Zombie en hadden glitter en het kwam er zeg maar op neer dat er geen enkele plek in de bar was waar geen glitter zat). Dave nodigde ons uit om na de bar naar zijn huis te gaan, dus wachtten we tot Tarra klaar was (en hoopten we dat zij geen opruimdienst had, want glitter) en bobte zij ons naar Daves huis. Nou denk je oh oke Dave’s huis. Maar dat is heel speciaal want niemand weet hoe zijn huis er uit ziet. Hij is zeg maar een kluizenaar. Als je iets met hem wil ondernemen moet je hem letterlijk fysiek meeslepen. EN WIJ WAREN IN ZIJN HUIS. We gingen natuurlijk vroeg naar bed en waren niet verschrikkelijk gek... (ik heb nog steeds pijn in mijn neus omdat Dave op een gegeven moment op de bank in slaap viel en ik een aanloop nam, bovenop hem sprong, met mijn hand de bank miste en ik keihard met mn neus op de leuning viel. Auw).

Oeps, zag net dat ik mn blog het jaar 2016 had gegeven, dus eventjes veranderd. Ik heb een tijdje niet geschreven ;)

Anyhows, Tar en ik woonden in een superschattig boshutje. Met een veranda met onze stoelen erop (er was ook een buientoilet, nou ja emmer met wc bril die we byoml noemden. Bring your own maple leaves). Waar we lekker buiten konden zitten, wat we dan ook elke avond deden! De ochtenden (wanneer ik wakker werd na zonsopgang, wat bijna nooit gebeurde...) waren zo mooi als de zon scheen! Het leek wel een sprookjesbos als de zon door de bladeren scheen.
Op Saltspring island zijn er veel wandelpaden want de uitzichten die je er krijgt zijn niet te beschrijven mooi! Er zijn altijd wel wat sprookjes te vinden in de bossen. Soms zijn er elvendeuren, soms is er een magische boomwachter bij wie je een wens mag doen verstopt in een boomstronk. Soms zijn er dromenvangers die gemaakt zijn puur van de boom waar ze in hangen en de schelpen die op het strand onder de boom liggen. Oma baard, die schilderijen en beeldjes die jij hebt over elven en trollen en kralen en dingen. Dat is zeg maar dat eiland. Nou denken jullie waarschijnlijk dat ik koekoek ben (wat vrij veel mensen daar zijn, echt waar je hele idee van gewoon schuift ineens een hele andere richting op als je daar woont). Maar deze dingen kun je er echt in de bossen vinden! Ik raad het iedereen aan om er eens naartoe te gaan. Het is een magische plek!

Even later...

AAAAAAAAAAGGHGHHHH! Slapen in het vliegtuig is echt niet mijn ding. Het is zo oncomfortabel. Ik snap niet hoe mensen het doen. Rotvliegtuigen! In het vliegtuig hier voor boekten ze me tenminste eerste klas. Dat is meer mijn stijl denk ik... (krult aan onzichtbare circusmannensnor en aait fantasie poedel). Ze gaven me een porceleinen koffiekopje en er was een tafel tussen mij en mijn mede-eerste-klas-reiziger! En GRATIS WATER :D en we mochten een snack kiezen uit een rieten mand! W-O-W.

Nu zijn we denk ik halverwege de vlucht. Er zit een jongen naast mij. Hij komt uit Wales. Hij was vergeten een snackbag voor te bereiden voor de vlucht. Ik bedoel je hele lijst voor vliegen is -paspoort -portemonnee -telefoon -snackbag dus hoe hij het vergat weet ik ook niet... Anyways, ik heb m dus de hele vlucht amandelen zitten voeren omdat mijn snackbag voor ongeveer 10 personen is. Omdat je nooit genoeg eten kan hebben in het vliegtuig. En dat is een wijze levensles!

Snackbag
Mijn snackbag
Ik heb honger
Ik neem een hap
Jammie

Daar is een elfje over het desbetreffende onderwerp.

Eten
Wanneer ik
Een snack wil
In het volle vliegtuig
Snackbag

Zie, en daarom heb je altijd eten bij je.
Behalve als je gaat kamperen en er zijn beren in de buurt, dan moet je waarschijnlijk geen eten meenemen. Tenzij je het in een boom kunt hangen of in een berenkluis kunt stoppen.

Sorry voor alle onzin, ik Ben moe en de app die ik gedownload heb werkt alleen Met internet...
Ik Ben nu precies 19 uur en 10 minuten wakker.

Alpaaaaaaaacaaaaaa's

7 mei 2015, op de bank voor de tv

Ja, dus... Ik werk nu op een alpacaboerderij. Mijn blog vliegt alle kanten uit als ik niet zo vaak schrijf...

8 mei 2015, in bed

Als je een tweede jaar VISA wil krijgen moet je 88 dagen op een boerderij werken en dat kunnen aantonen. Ik heb al op die boerderij in de NT gewerkt en nu werk ik dus op een alpacaboerderij. In Gympie, naast Rainbow Beach. Tarra en Lucie kwamen eergisteren naar Gympie en vroegen of ik kwam kamperen. We hadden een kampvuur en vegaburgers, hmmm. En cider. En ik zag een MEGA spin in het bos tijdens onze kampvuurhoutsprokkelmissie. Tarra zei dat ik me aanstelde, maar die spin zat naar me te lachen en zich af te vragen hoe ik het lekkerst zou smaken. En ik ben normaal gesproken niet bang voor spinnen. Gisteren kwam Tarra weer en hebben we een extra nacht gekampeerd. En we hadden pizza, laat ik dat niet vergeten te melden. Het is goed dat mijn werk maar 45 minuten van Rainbow is, zodat Tarra en ik elkaar in ieder geval elke week zien (en we bellen elke dag) en soms elke dag... En als andere mensen van Rainbow naar Gympie komen kunnen ze mij altijd opzoeken of oppikken om te shoppen. Ik zie Stella waarschijnlijk ook snel weer, ze gaat vaker naar Gympie.

Dus mijn nieuwe werk. De boerderij heet Banyandah, ik probeer nog steeds uit te zoeken hoe ik dat uitspreek, en er zijn alpaca's hier. 72 om precies te zijn en ze hebben allemaal een naam, behalve alle witte alpaca's omdat ze onmogelijk uit elkaar te houden zijn. Ik ken drie namen (ik ben er best trots op, ik heb nog steeds moeite met de namen van de mensen die hier werken) van babyalpacas. Ze zijn zoooooooooo schattig. Het is een wwoofing farm wat iets betekend als ecologische farm maar niet betaald maar tegen accommodatie en eten. Er is nu alleen een nieuw besluit, maar dat is nog niet ingegaan, dat wwoofing niet meer mee mag gaan tellen voor je tweede jaar visum. Maar ik val daar hopelijk buiten. Het is allemaal vrij onduidelijk. Er werken drie anderen op de boerderij. Bes en Joanna, Italianen en Namiko, Japanse. Ze zijn heel aardig. Het werk hier is vrij simpel. Elke ochtend beginnen we om zeven uur, we geven eten verzamelen poep om het in zakken te scheppen en als mest te verkopen en dan doen we iets als tuinieren of de stal opruimen. Dan hebben we een zes uur lange pauze en om vier uur voeren we weer en dat is het. Oh en de winkel is open op woensdag en zondag. Niet dat er een kip langskomt. Ik vroeg Bes toen we naar het winkelcentrum liepen wat de grootste inkomst is hier en hij had geen idee, hij zei dat Dawn een goeie baan had voordat ze met pensioen ging en de boerderij kocht. Ik geloof niet dat we veel verkopen. Jeeh weer snelle update!

Alles goed in Rainbow beach

20 februari 2015, in de deuropening van de unit

Scott, Ollie en ik zijn verhuist (niet de eerste keer binnen het hostel) van kamer 205 naar de unit waar alle wfa's (work for accom's) wonen. Het is hier heel gezellig en ik leer veel Duits (meerderheid in australie is Duits.) De wfa's zijn heel leuk en we doen veel samen. Zo hebben Margherita, Stella en ik twee weken geleden een roadtrip gemaakt (oke, een uur rijden naar het dichtstbijzijnde stadje, maar dat is hier zo speciaal dat we het een roadtrip noemen) naar Gympie. Gympie is niet heel speciaal, maar er zijn winkels en we hadden veel lol. We praatten in de auto over piercings, dus we besloten om een piercing te laten zetten. Margherita een septum en ik een neuspiercing. Stella maakte een afspraak om dinsdag een tattoo te laten zetten. Spontane actie!

12 maart 2014, achter de laundry

Ik werk nu nieuwe shifts voor het hostel. De walk, dus naar de zandduin lopen, zandboarden en naar de zonsondergang kijken (vervelende baan, maar iemand moet het doen ;) de laundry, kleren wassen en drogen en vouwen en soms in de keuken. Het wordt een beetje saai om altijd in dezelfde plaats te leven, dus ik ga weer op zoek naar boerderijwerk. Hopelijk is er werk te vinden op een cattlestation...

11 april 2015, in de receptie

Oke, zover voor het leven op dezelfde plaats saai vinden want ik heb een nieuwe liefde gevonden! Oke dus, het verhaal erachter... Ik had Scott verteld dat ik hem liever als vrienden heb, omdat ik niet hetzelfde voor hem voel als hij voor mij. Ondertussen had ik gevoelens voor Tarra ontwikkeld, maar ik wilde er niets mee doen omdat ik nog altijd met Scott was. Een dag nadat Scott en ik uit elkaar waren vertelde Tarra dat ze mij leuk vond. Het ging allemaal zo snel en dat was misschien niet goed, zeker omdat Scott nog altijd heel veel moeite heeft om mij met een ander te zien, maar ik ben heel gelukkig met Tarra. Ik vind het moeilijk om Scott zo gebroken te zien, ik vraag iedereen om advies hoe ik hem het minst pijn kan doen, want ik kan hem echt niet meer pijn doen dan ik al heb gedaan. Iedereen zegt dat ik hem met rust moet laten en dat het waarschijnlijk vanzelf minder wordt. Ik hoop gewoon dat hij zich wat gelukkiger gaat voelen, zonder mij, of beter: als vrienden.

14 april, in stella's bed met bier en een croissant

Scott en Ollie zijn vandaag vertrokken naar Brisbane. Zij wilden reizen en op zoek naar een baan en ik ben wel een beetje jaloers, maar ik wil heel graag hier blijven. Tarra is voor 9 dagen in Melbourne, dus het is heel stil in en om het hostel. Ik heb niet echt een bed hier, omdat ik altijd in slaap val ergens anders, tijdens een film ofzo (dus hebben ze mijn bed ingepikt) Daarom slaap ik nu in stella's bed, jeeh. Ik kan niet geloven dat de vrienden waarmee ik al zes maanden aan het reizen ben vandaag vertrokken zijn. Ik ga ze zo erg missen! Zes dagen geleden kwam Stephan (waarmee we in St George hebben samengewoond) ineens aanzetten, dat was zo'n leuke verrassing! Scott en Ollie wisten het beide, maar ze

hadden mij niets verteld. Ik natuurlijk superenthausiast. Hij is samen met hen vertrokken, maar ik heb hem zes dagen gezien!

Hier is een random lijstje met dingen die ik nog niet heb opgeschreven omdat ik te druk was:

- toen ik voor het eerst hier aankwam lachte ik iedereen uit die hier langer dan twee weken kon blijven, ik ben hier nu drie maanden...

- Rainbow beach heeft een hoofdstraat en dat is het hele centrum

- de hoofdstraat duurt twee minuten lopen, maar iedereen die hier woont doet er minstens een half uur over omdat iedereen iedereen die hier werkt kent en we altijd in de winkels rondhangen en kletsen

- iedereen kent iedereen (en dus alle roddels)

- ik heb twee slangen gezien hier

- toen tarra en ik gingen kamperen in inskippoint en we s'ochtends wakker werden vlogen er duizenden vlinders voorbij, er kwam geen eind aan! De volgende dag hebben we het opgezocht en het bleek dat het vlinderseizoen was begonnen omdat er een boom bloesemt. Na het vlinderseizoen begint het walvissenseizoen, whoei

- er was hier een wfa een paar weken geleden en hij was zo irritant, en nu wil hij terug komen, maar de baas heeft ons verteld dat niemand hem wil en dat we hem moesten zeggen dat er geen bedden meer vrij zijn haha

- de baas rockt

- zijn broer ook

Rainbow Beach

18 januari 2015, in een hostel in Rainbow

De laatste paar dagen waren hectisch. We vertrokken met acht mensen en twee auto's (waarvan een rental, omdat de andere auto gecrasht was toen Will, Andrea en Gustav Stephan wegbrachten naar zijn nieuwe baan) uit St. George. De eerste stad waar we stopten was Nimbin, een hippiestadje. We stopten er in de avond en het was er behoorlijk creepy. We praatten wat met een vrouw die op een bankje zat en opeens stopte ze met praten en keek naar Will en zei: ik mag jou niet, ik krijg slechte vibes. Als ik een boomerang had, had ik hem naar je gezicht gegooid. Verder spraken we met een jongen die sprak over mensen die van Nimbin een normale stad wilden maken, die vleugels van gevallen engelen af wilde knippen en dat soort dingen. S'avonds hebben we in de auto geslapen, in Nimbin. De volgende morgen was het Beter in de stad. Het is een heel kleurrijk stadje en overal heb je winkels die namen hebben als 'happy high herbs.'

31 januari 2015, in bed

Na Nimbin zijn we verder getrokken naar Byron Bay. Het is gaaf daar en ik was heel blij om de zee weer te zien. Natuurlijk hadden wij een hond en mocht die niet op het strand of in een hostel, wat eigenlijk prima uitkwam omdat we geen geld hadden voor een hostel. Dat wil zeggen: Ollie en Scott hadden geen geld en ik vond het niet erg om in de auto te slapen. Dus wij in de auto, uit Byron gereden, met de hond... S'ochtends bleek dat we een perfecte plek hadden, het uitzicht was geweldig. In Byron zochten we de rest van de jongens op, die overigens wel een hostel hadden genomen, en hebben we de halve morgen gekletst, totdat we naar Brisbane vertrokken. Andrea en Fred bleven in Byron, dus toen waren we nog met z'n zessen. De weg uit St. George naar Byron is trouwens prachtig, door de bergen, met uitzichten die zo uit Lord of the Rings zouden kunnen komen. Oh, en nog een leuk verhaal, in Byron is een van de jongens mijn vriendje geworden: Scott. Goed, toen gingen we naar Brisbane, de stad waar alles begon, en sliepen we in een hostel (dat wil zeggen iedereen behalve Scott en Ollie, en Monty) ik ben nog nooit zó blij geweest om in een bed te slapen en een douche te hebben. Ons hostel had een prachtig uitzicht over de stad op het dakterras. Helaas kwamen we er de volgende ochtend achter dat Ollie en Scott met de aircon aan hadden geslapen (zucht...) en dat de accu leeg was. Wat we ook probeerden, van een heuvel afduwen, startkabels, alles, niets hielp. Dus moesten ze een nieuwe accu kopen. Ondertussen zat Gustav in de stress omdat hij de rental car naar Mango Hill moest brengen. Uiteindelijk zijn Gustav en ik naar Mango Hill gereden terwijl Bjarke, Scott en Ollie de auto repareerden. Will was met de trein naar Rainbow Beach vertrokken omdat we niet genoeg ruimte in de auto hadden. Na een paar uur kwamen ook Scott en Ollie aan in Mango Hill en zijn we weer terug gereden naar Brisbane om Bjarke op te pikken en Gustav te droppen. Brisbane is heel grappig om doorheen te rijden, vooral als je zelf niet achter het stuur zit. We hadden geen TomTom en zochten de weg naar ons hostel. We moesten kijken welke flats ons bekend voorkwamen en daarheen rijden. Op een gegeven moment dachten we precies de juiste weg te hebben, totdat de weg een 180 graden bocht maakte... Toen volgden we een bord met 'centrum' en belandden we in een parkeergarage, waar ze speciaal een u-bocht hadden gemaakt voor mensen die verkeerd waren gereden. Waarom ze niet gewoon het bord met centrum naar de juiste plek hadden verplaatst weet niemand. Toen belandden we aan de verkeerde kant van de rivier om de een of andere reden. Oke, punt is, ga niet met de auto naar Brisbane, of als je het toch doet: koop een TomTom. Uiteindelijk waren we maar twee uur verdwaald in Brisbane en moesten we de weg uit Brisbane zien te vinden... Dat ging gelukkig makkelijker dan verwacht en we kwamen nog diezelfde avond aan in Rainbow Beach, waar Ryan zo lief was om ons in zijn appartement te laten slapen. We sliepen met z'n vieren in een bed en drie op de grond, maar ik was zo blij met een goed bed dat ik een miljoen had gegeven om met z'n vieren in een bed te slapen. De volgende dag brachten we Will en Bjarke naar Justin's, waar we de training hadden gevolgd, omdat ze daar werk hadden. Het was zo leuk om Justin en zijn dochters en hulpje Kevin weer te zien. Ik zou daar zo graag willen werken, maar ze hebben geen plek meer. Monty is trouwens nu ook bij Justin. Ik denk dat ze het daar beter heeft dan aan het strand, ze komt van de buurboerderij, een kwartier rijden van Justin's, dus ze is eigenlijk weer thuis. De weg terug heb ik gereden terwijl Scott en Ollie doodsangsten uitstonden (oke, ik ramde bijna een benzinestation en een vangrail, maar we zijn niet gecrasht dus ik ben best betrouwbaar. Bovendien rijden ze aan de verkeerde kant van de weg, dus het is niet mijn schuld als mijn rijkunsten niet perfect zijn.) In Rainbow hebben we weer in de auto geslapen en hebben we de volgende ochtend meteen werk gezocht. We werken nu voor accomodatie en een beetje extra geld in Frasers on Rainbow, een hostel waar we al eerder zijn geweest aan het begin van de reis. We eten elke dag noodles (met parmezaanse kaas, mmmm...), gratis pannenkoeken (de enige reden dat ik om 7 uur s'ochtends opsta) en soep (is 63 cent voor vier mokken.) Onze kamer heeft een balkon en ik heb een gitaar gekocht, dus dat is wat we meestal doen. Verder zijn hier een hele hoop leuke mensen die ook voor accommodatie werken. Er is een Nederlander tussen, maar die heeft een paar dagen geleden met een nietpistool in zijn eigen oog geschoten tijdens zijn woodpacking job en ligt nu in het ziekenhuis, waar hij een nieuwe lens krijgt.

Gisteren gingen we met een andere 'work voor accom' mee met 'de walk' dat doen ze elke avond hier. We wandelen naar de sandblow, een grote zandoppervlakte tussen de duinen met geweldige zonsondergang (schijnt, gisteren waren er te veel wolken) daar hebben we gesandboard. Na een keer zittend van de helling af te glijden besloten Pete, Scott en ik dat we het ook wel staand konden. Ik had geen flauw benul wat ik aan het doen was, maar omdat de jongens best goed waren, moest ik het natuurlijk beter doen. Het ging nog goed ook, ik bedoel, ik viel van mijn board af en rolde een paar meter naar beneden, maar ik kwam best ver staand. In tegenstelling tot de meeste backpackers die het probeerden (of niet eens probeerden omdat ze bang waren om te vallen.) Helaas waren Scott en Pete beter, dat was irritant.

Vandaag zijn we naar een creek gereden het was heel klein en heel koud, maar het was supermooi daar, met allemaal beestjes in het water die we probeerden te vangen en boomstammen waar we op klommen. Een paar dagen geleden zijn we ook naar inskip point gereden, het strand waar de boot vertrekt naar Fraser. Het regende en we liepen over het strand met uitzicht op Fraser Island. Het was perfect.

Terug naar de kust

5 januari 2015, op de veranda (zoals altijd)

We eten altijd apart in dit huis, maar soms maken we eten voor elkaar in ruil voor een rugmassage of zo (goeie ruilhandel hier.) Vanavond had ik avondeten gemaakt voor Scott, Ollie en Will. Rijst met curry (is weer eens wat anders dan eeuwige noodles, cup a soup, toasti's en pasta, oh en niet te vergeten: canfood, uit het blik omdat we te lui zijn om het twee minuten in een pan op te warmen) en ik had peri peri gekocht, wat hemels is. Ik had een klein beetje peri peri in het eten gedaan, nauwelijks proefbaar en omdat Will en Scott zeiden dat ze van pittig eten houden had ik wat extra op hun en mijn bord gedaan. Toen ze een hap namen renden ze bijna meteen naar de koelkast om liters melk te drinken, pfff. Daarna beschuldigden ze mij ervan dat ik ze wilde vergiftigen en dat het het slechtste eten was dat ze ooit hadden gehad. Mietjes.

6 januari 2015, in bed

Ik realiseerde me vanmorgen om 10.00 uur dat ik al vijf uur achter elkaar aan het werk was. Zonder pauzes. Terwijl ik normaal om 10.00 uur opsta. Het was een deprimerende gedachte. Gelukkig had ik genoeg tijd om na te denken hoeveel pizza's ik voor het geld kon kopen dat ik verdiend had (ik was te laat op gestaan om ontbijt te maken en ik had alleen nog maar meloen in de koelkast voor lunch, ik leefde op druiven die ik niet meer kan zien, zoveel heb ik er al van op, dus ik had honger,) dat motiveerde me enorm. Ik verdien ongeveer vier euro per box, voor belasting, dus het verdient lekker. Ik kon een paar dagen niet werken omdat ik oogontsteking had (ik had een ooglapje, dus ik was een piraat, vet cool, met ducktape) maar dat is gelukkig over. De supervisors vinden dat onze groep ontslagen moet worden omdat iedereen nogal eigenwijs is (ik niet hoor, nooit, neuh) maar s'ochtends om vijf uur, midden in de nacht zeg maar, lopen ze een chaos te maken en bevelen rond te bazuinen. En ik bedoel, ik ben al niet te pruimen als ik om acht uur opsta... Dus goed, s'ochtends is niet de beste tijd om tegen mij te praten, en sommige supervisors zien mij alleen s'ochtends. Komt er op neer dat hier een hoop mensen mij niet zo aardig vinden... Oepsie. Gelukkig is mijn supervisor heel cool. Hij helpt me altijd met druiven plukken en we kletsen gezellig (al heb ik de helft van de tijd geen idee waar hij het over heeft, hij heeft een verschrikkelijk accent.) Iedereen is hier zo'n beetje Aziatisch, het lijkt alsof je in China bent beland als je hier aankomt. Wel gezellig, de mensen zijn heel aardig.

9 januari 2015, veranda

Will en ik hebben gisteren een workout gedaan in het park, met Monty. Nadat we hadden gerend zijn we de rivier over gezwommen. De rivier is prachtig. Ik verbaas me over het feit dat alles zo normaal is geworden hier. Als er een groep papegaaien overvliegt kijken we niet eens meer op. Er zijn boomstammen in het midden van de rivier en daar zitten alle papegaaien bij elkaar. Het is zo gaaf om daarheen te zwemmen. We zwommen bij zonsondergang. Ik kan niet goed beschrijven hoe mooi het was. We zagen ook nog een pelikaan. Daar zijn er ook een hoop van hier. Na de workout zaten we met de hele groep in het gras in de tuin om de sterren te kijken, terwijl er vliegende honden overvlogen.

Morgen brengen we Stephan weg naar zijn nieuwe baan en daarna gaan we met zijn allen naar Rainbow, om een baan te zoeken en Ryan te zien, en daarna naar Byron. Ik heb heel veel zin om weer naar de kust te gaan. Hopen dat onze auto het haalt, want de koelvloeistof lekt, dus we kunnen maar 60 km/uur rijden en moeten elk halfuur stoppen voor een halfuur. Dat gaat een lange rit worden... Ik mag niet rijden van de jongens want ze lieten me een keer in hun auto rijden en zagen mijn rijstijl. Ze waren niet blij (vooral omdat ik vergat om de handrem er af te halen en ik de auto bijna gesloopt had.) Mijn volgende blog is vanaf de kust! Ik heb er heel veel zin in!

St. George

3 januari 2015, op de veranda voor ons huis

Ja, je leest het goed, we hebben een huis hier in St George. Een huurhuis. Het is groot en met een prachtige tuin. Okee ik overdrijf, maar het is groot genoeg en we kunnen american football spelen op het gras in de tuin. We wonen hier nu met 9 mensen, ik ben de enige vrouw hier, en een hond. Want ja, we hebben een hond, Monty. Het werk hier is niet verschrikkelijk, maar leuk is weer het andere uiterste. We plukken druiven. Het is nogal onvoorspelbaar wanneer we werken, want het is een slecht druivenjaar. Ik ben hier nu twee weken en ik heb tot nu toe twee dagen gewerkt. Werk start om 5 uur sochtends en daarom wordt het hier noodzakelijk gezien om om 4 uur op te staan (we moeten ook nog tien minuten rijden in de auto.) We stoppen om drie of vier uur en we bepalen onze pauzes zelf. Ik werk het liefst achter elkaar door, want je loon wordt betaald per box (en ik ben niet de snelste plukker.) Druiven plukken is niet de meest interessante baan die je kunt hebben, maar ik vind het leuk dat ik nu weet hoe het werkt. Elke ochtend om 5 uur verzamelen we op het terrein en worden we naar de druiven gereden achter een tractor. De manier waarop we allemaal achter de tractor opgepropt zitten doet iedereen hier denken aan een werkkamp in de oorlog. Als we bij de druivengaard aankomen pakken we een trolley, de boven en onderkant van boxen, de zakjes, een plastic voor in de boxen en een blad voor boven in de boxen. Dan kiezen we een laan en starten met plukken. Je kunt alleen de druiven plukken aan de bruine stammen, want in de groene stammen zit geen suiker. Dan moe je de trossen 'schoonmaken' wat betekent dat je de slechte druiven uit de tros knipt en de druiven in de zakjes stoppen. Dit zijn de zakjes die ze in supermarkten verkopen. Niks niet druiven wassen of iets, dan weet je dat de volgende keer dat je druiven koopt, mijn handen zijn nooit echt schoon... Er passen twaalf zakjes in een box en de box moet tussen de 10.90 en 11.00 kilo wegen. Dan je sticker op de box zodat ze weten dat ze jou moeten betalen en volgende box. Het is monotoon. Ik doe zo'n dertig boxen per dag, maar als je snel bent doe je tussen de vijftig en zestig.

Op dagen dat we niet werken zitten we op de veranda, trainen we wat, tekenen we, spelen we gitaar, sporten we nog wat meer en gaan we naar de stad. De stad is een straat en daar houdt het wel een beetje mee op. WiFi stelen we bij de bank. Er is een heel leuk winkeltje hier waar we kleding shoppen. Het heet Vinnies en het heeft tweedehands kleding voor twee of drie dollar. Wat ongeveer 1,50 euro is.

We dachten in het begin dat hier apen waren, maar dat bleek een vogel te zijn die een aap immiteerde. Zijn naam is de kookabura. Verder komt er elke avond een zwerm vliegende honden (grote vleermuizen) overvliegen. In de NT waren een heleboel kolibries en ijsvogels, maar die heb ik hier nog niet gezien. Het is sowieso een hele andere wereld hier in Queensland dan in de northern territory. De NT is veel mooier qua natuur, maar hier is veel meer te doen. Of nou ja, niet hier letterlijk in St George, hier is geen kip te doen, maar zodra we naar de kust trekken.

Het plan is om volgende week zondag met de auto naar Byron Bay te rijden en daar werk te zoeken in een bar of zo. Als we echt hopeloos zijn gaan we weer op zoek naar een fruitplukkerij, zijn daar genoeg.

En dat was alles wat ik in twee weken heb gedaan. Beetje chillen, mijn skills in american football, snelzwemmen, golf, voetbal (met een basketbal) en vechtsporten verbeterd (een jongen hier is uit het Franse leger, hij heeft ons geleerd te vechten en te verdedigen) en meer chillen. Oud en nieuw en kerst hebben we niet uitgebreid gevierd, ik heb kerstslingers gekocht die we aan de veranda hebben gehangen en we zijn van stoelen afgesprongen om 'het nieuwe jaar in te springen' maar niets bijzonders.

Gelukkig nieuwjaar nog!

Weg uit de territory

16 december, voor ontbijt

Het is definitief, vandaag is m'n laatste dag werken op Newcastle waters station. Morgen vertrek ik naar Darwin om vanaf daar naar Brisbane te vliegen en dan vanuit daar naar St. George te rijden. Daar heb ik misschien een baan en als dat zo is ga ik naar een huisje kijken samen met een jongen genaamd Andrea. Alle vrienden van de VisitOz groep wonen ook in St. George, dus wordt een leuke reünie.

Afgelopen week heb ik trouwens gewoon gewerkt. Jade had nog wel wat schoonmaakklusjes liggen die ik hier kon doen. Dus die heb ik gedaan. Heerlijk dat jade en de kinderen niet thuis waren, hele huis voor mezelf.

Ondanks alles ga ik het hier wel een beetje missen. Alle mensen hier, de outback, niet mijn werk want dat is verschrikkelijk, maar de uren in de recclub en de uitjes.

Gisteren zijn we gaan waterskiën met Mel en Isaac's boot. De waterhole is een soort meer of rivier (in droogte een meer en in regenseizoen een rivier.) We hielden wedstrijden op de buiscuits (platte opblaasdingen die je achter de boot spant) wie er het langst op bleef. Iedereen zit vandaag onder de blauwe plekken, omdat het water hard is als je er met te veel vaart op valt (en omdat iedereen mekaar eraf aan het duwen was.)

Het zal wel weer even wennen worden dat ik m'n eten gewoon in een supermarkt kan kopen, dat het niet vreemd is om een onbekend gezicht te zien en dat de pubs spannender zijn dan een afgelegen tankstation in dunmarra, een uur rijden hiervandaan, een lange trip voor de saaie bedoeling die je daar vindt.

17 december, in de bus

We rijden op de snelweg door de NT en het is zo prachtig hier! Het is zoveel mooier dan toen ik hier kwam, nu het regenseizoen is begonnen. We rijden al uren en we zijn nog maar twee dorpjes (als je dat al een dorp mag noemen) tegengekomen. Het klinkt verlaten, maar ik ben het hier gaan waarderen. Toen ik hier kwam voelde ik me inderdaad nogal alleen, maar het voelt bevrijdend om maar dertig mensen te kennen, rekening mee te houden en om je heen te hebben. Ik vond de mensen op het station ook heel leuk en ik vind het jammer dat ik ze ga verlaten (al vertrekt iedereen nu the wet begint) maar ik ben blij dat ik van m'n baan af ben. Nu heb ik een countryliedje in m'n hoofd, dus ik voel me helemaal een cowgirl. Ik heb hier zoveel countryliedjes geleerd. En heel veel typische aussie woorden. Veel scheldwoorden ook. Als je een gemiddelde conversatie geschikt zou moeten maken voor kinderen zou je de helft kunnen wegbliepen.

Ook heb ik er hier nog een leuke flirt op nagehouden (alleen een flirt, niks serieus, beloofd!) Hij was zo knap, zijn naam is Tom en hij is de piloot. Hij is alleen al een week voor mij vertrokken, helaas. Vervolgens heeft iedereen een week lang aan m'n kop zitten zeuren of ik hem mis, of ik hem vaker ga opzoeken, of hij goed kon zoenen, enz enz...

Een week voor mijn vertrek hadden we onze xmas-party. We zouden gaan waterskiën, maar het regende (een van de weinige dagen, grrr,) dus hadden we een poolparty s'avonds, toen het niet meer regende. Dat was zo gezellig! En heel raar, om met kerst buiten te zwemmen. Conan en ik hebben gitaar gespeeld en gezongen en we hadden gratis drank. De volgende ochtend was iedereen naar de knoppe, dus hielden we maar een nieuwe poolparty met gratis drank om van de kater af te komen. Countrystyle.

Ten slotte wat leuke Australië/NT-feitjes:

- In plaats van what do you think? vragen ze hier what do you reccon?

- Als je bang bent voor onweer in Nederland, raad ik het je niet aan om hierheen te komen

- Als je de hoed van een man langer dan 10 minuten draagt, ben je 'van hem' (hier kwam ik achter door de geweldige onwetende backpackergrappen die hiermee uitgehaald worden)

- Iedereen drinkt iced coffee

- Mijn station was zo groot als half Nederland

- Een brand blus je door zelf een stuk land in brand te steken en het vuur tegen de richting van de wind in te laten branden, vuur bestrijden met vuur

- Ze noemen kuikens chickens en grote kippen chooks

- Je bent nogal de pineut als je geen banden kunt verwisselen, want iedereen heeft altijd en overal een platte band

- Je krijgt geld van de overheid als je katten, dingo's en kangaroes neerschiet

- Je kunt hier gewoon U-bochten maken op de snelweg, no problem, er is toch geen kip

- Niemand doet iets aan make-up of haar, maar kleding en hoeden zijn wel belangrijk

- Ik hoorde dat matjes weer in de mode komen: uch, bah en ieuwl!

- Iedereen hier heeft blauwe ogen en een donkere huid, zo mooi! (En dan zijn ze jaloers op mijn bruine ogen... Gekke mensen)

- Katrien duck heet hier Daisy duck. Ik zat Mickey mouse club te kijken en Donald had het de hele tijd over Daisy, ik dacht: wat is er met Katrien gebeurt?!?

- Een standaard woordje is heaps, als in: I came there in heaps of time! Of: Are there any breadrolls? Yeah, heaps

X

De ruzie om de kat en de vlucht

30 november, voor mijn huis

Ik ben kwaad op Jade (en zij op mij omdat ik niet naar haar wil luisteren.) Ze heeft een kat gekocht. Van 1000 dollar. Eerst dacht ik oh leuk, katten zijn leuk, natuurlijk zouden Katie en ik alle haren moeten opruimen, de kattenbak moeten verschonen, het beestje eten moeten geven, enz. maar ja, dat vond ik niet zo'n heel groot probleem, dat kunnen wij. Toen kwam de kat. Leuk en wel, superschattig beestje, kinderen knuffelden hem dood, maar het is een knuffelkat (al lijkt ie wel een beetje bang voor Rhianne nu, die hem niet van plan is los te laten als ze hem vastheeft.) Maar wat is het probleem nu? Als de kinderen niet meer met de kat willen spelen, moet ie terug in zijn reismand. Pardon? Ik zei tegen Jade dat ze de kat (zijn naam is Bronsen) niet op kon sluiten. Waar heb je dan een kat voor? Ze heeft hem duidelijk gekocht als een nieuw speeltje voor haar tot op het bot verwende kinderen. Nieuw speelgoed, heel duur en levend deze keer, alsof ze niet genoeg speelgoed hebben. Ik snap dat ze haar kinderen blij wil zien, maar ze krijgen zo veel dat ze niet meer tevreden kunnen zijn met wat ze krijgen. Zodra ze gewend zijn aan deze kat willen ze er niet zo vaak meer mee spelen en wat dan? Blijft ie altijd in zijn kooi? En wat gaat Jade dan voor ze kopen? Een olifant? Ik weiger om hem te vangen en op te sluiten. Daarom is Jade kwaad op mij (en omdat ik hem stiekem vrijlaat als zij er niet is.) Je kunt een levend wezen niet zo gebruiken om je kinderen gelukkig te zien en als dit Nederland was had ik de dierenbescherming gebeld. Jade zegt dat het het verschil in cultuur is, dat ik daarom niet snap hoe ze het hier doen, maar iedereen op het terein die ik het vraag vindt het ook cruel. Als ik dat zeg vraagt ze of ik denk dat ik haar cultuur beter ken dan zijzelf.

Wat ze met haar kat doet, heeft ze ook met haar honden gedaan. Het zijn speciaal getrainde waakhonden, blablabla, punt is: ze kijkt er niet naar om. Als ze alleen is vergeet ze ze eten en drinken te geven. De een zit in een kooi en de ander aan een lijn, omdat ze anders de parelhoenders vermoorden, en ze mogen twee keer per dag rondrennen (dat doet Kate, je denkt niet dat Jade dat doet...) Als ze blaffen omdat er iemand is, schreeuwt Jade SHUT UP! En dan stoppen ze. Goede waakhonden heb je dan. Ze heeft ze ook alleen maar voor status. Die hele managerpositie is haar naar het hoofd gestegen.

Goed, dat over Jade. Nu mijn leuke verhaal. Ik heb gevlogen! We hebben hier twee piloten en ze nemen soms mensen mee omdat er toch een stoel over is. Het was heel gaaf! We hebben van die kleine vliegtuigjes, stuntvliegtuigjes, en het is heel gaaf om bochten te maken want het vliegtuig kan bijna verticaal. Hat was ook heel gaaf om het hele terrein te zien. Of nou ja een gedeelte van het terrein. Er waren een paar mensen aan het werk en dat zie je dan vanuit de lucht. En we vlogen een stuk met een rivier mee. Vlak boven de rivier, met al die mooie vogels, pelikanen, ibissen. Ken je dat verhaal van Donald Duck, dat ie naar de jungle gaat en dan met een vliegtuig over een rivier vliegt? Met zo'n gast met een bruine pilotenjas en een helm? Anyway, zo voelde ik me.

Volgende week ben ik een weekje vrij en ik kan kiezen of ik naar Darwin ga, of hier blijf. Aan de ene kant wil ik heel graag mensen en winkels zien, maar aan de andere kant wil ik geen geld verspillen en ga ik volgende maand toch weg. Bovendien kan ik hier meehelpen met ander werk, de tenniscourt opruimen (ik heb aangeboden die op te ruimen, want hij is zo vies dat niemand er in kan spelen,) meelopen met de bore runners (de mensen die de waterttanks voor de koeien checken en repareren,) naar Mels huis, ons samen vervelen (ze heeft toch maar drie dagen per week werk,) zwemmen of gewoon een boek lezen. Ik denk dat ik net heb besloten dat ik hier blijf.

Seeya!

Lynn