18 januari 2015, in een hostel in Rainbow

De laatste paar dagen waren hectisch. We vertrokken met acht mensen en twee auto's (waarvan een rental, omdat de andere auto gecrasht was toen Will, Andrea en Gustav Stephan wegbrachten naar zijn nieuwe baan) uit St. George. De eerste stad waar we stopten was Nimbin, een hippiestadje. We stopten er in de avond en het was er behoorlijk creepy. We praatten wat met een vrouw die op een bankje zat en opeens stopte ze met praten en keek naar Will en zei: ik mag jou niet, ik krijg slechte vibes. Als ik een boomerang had, had ik hem naar je gezicht gegooid. Verder spraken we met een jongen die sprak over mensen die van Nimbin een normale stad wilden maken, die vleugels van gevallen engelen af wilde knippen en dat soort dingen. S'avonds hebben we in de auto geslapen, in Nimbin. De volgende morgen was het Beter in de stad. Het is een heel kleurrijk stadje en overal heb je winkels die namen hebben als 'happy high herbs.'

31 januari 2015, in bed

Na Nimbin zijn we verder getrokken naar Byron Bay. Het is gaaf daar en ik was heel blij om de zee weer te zien. Natuurlijk hadden wij een hond en mocht die niet op het strand of in een hostel, wat eigenlijk prima uitkwam omdat we geen geld hadden voor een hostel. Dat wil zeggen: Ollie en Scott hadden geen geld en ik vond het niet erg om in de auto te slapen. Dus wij in de auto, uit Byron gereden, met de hond... S'ochtends bleek dat we een perfecte plek hadden, het uitzicht was geweldig. In Byron zochten we de rest van de jongens op, die overigens wel een hostel hadden genomen, en hebben we de halve morgen gekletst, totdat we naar Brisbane vertrokken. Andrea en Fred bleven in Byron, dus toen waren we nog met z'n zessen. De weg uit St. George naar Byron is trouwens prachtig, door de bergen, met uitzichten die zo uit Lord of the Rings zouden kunnen komen. Oh, en nog een leuk verhaal, in Byron is een van de jongens mijn vriendje geworden: Scott. Goed, toen gingen we naar Brisbane, de stad waar alles begon, en sliepen we in een hostel (dat wil zeggen iedereen behalve Scott en Ollie, en Monty) ik ben nog nooit zó blij geweest om in een bed te slapen en een douche te hebben. Ons hostel had een prachtig uitzicht over de stad op het dakterras. Helaas kwamen we er de volgende ochtend achter dat Ollie en Scott met de aircon aan hadden geslapen (zucht...) en dat de accu leeg was. Wat we ook probeerden, van een heuvel afduwen, startkabels, alles, niets hielp. Dus moesten ze een nieuwe accu kopen. Ondertussen zat Gustav in de stress omdat hij de rental car naar Mango Hill moest brengen. Uiteindelijk zijn Gustav en ik naar Mango Hill gereden terwijl Bjarke, Scott en Ollie de auto repareerden. Will was met de trein naar Rainbow Beach vertrokken omdat we niet genoeg ruimte in de auto hadden. Na een paar uur kwamen ook Scott en Ollie aan in Mango Hill en zijn we weer terug gereden naar Brisbane om Bjarke op te pikken en Gustav te droppen. Brisbane is heel grappig om doorheen te rijden, vooral als je zelf niet achter het stuur zit. We hadden geen TomTom en zochten de weg naar ons hostel. We moesten kijken welke flats ons bekend voorkwamen en daarheen rijden. Op een gegeven moment dachten we precies de juiste weg te hebben, totdat de weg een 180 graden bocht maakte... Toen volgden we een bord met 'centrum' en belandden we in een parkeergarage, waar ze speciaal een u-bocht hadden gemaakt voor mensen die verkeerd waren gereden. Waarom ze niet gewoon het bord met centrum naar de juiste plek hadden verplaatst weet niemand. Toen belandden we aan de verkeerde kant van de rivier om de een of andere reden. Oke, punt is, ga niet met de auto naar Brisbane, of als je het toch doet: koop een TomTom. Uiteindelijk waren we maar twee uur verdwaald in Brisbane en moesten we de weg uit Brisbane zien te vinden... Dat ging gelukkig makkelijker dan verwacht en we kwamen nog diezelfde avond aan in Rainbow Beach, waar Ryan zo lief was om ons in zijn appartement te laten slapen. We sliepen met z'n vieren in een bed en drie op de grond, maar ik was zo blij met een goed bed dat ik een miljoen had gegeven om met z'n vieren in een bed te slapen. De volgende dag brachten we Will en Bjarke naar Justin's, waar we de training hadden gevolgd, omdat ze daar werk hadden. Het was zo leuk om Justin en zijn dochters en hulpje Kevin weer te zien. Ik zou daar zo graag willen werken, maar ze hebben geen plek meer. Monty is trouwens nu ook bij Justin. Ik denk dat ze het daar beter heeft dan aan het strand, ze komt van de buurboerderij, een kwartier rijden van Justin's, dus ze is eigenlijk weer thuis. De weg terug heb ik gereden terwijl Scott en Ollie doodsangsten uitstonden (oke, ik ramde bijna een benzinestation en een vangrail, maar we zijn niet gecrasht dus ik ben best betrouwbaar. Bovendien rijden ze aan de verkeerde kant van de weg, dus het is niet mijn schuld als mijn rijkunsten niet perfect zijn.) In Rainbow hebben we weer in de auto geslapen en hebben we de volgende ochtend meteen werk gezocht. We werken nu voor accomodatie en een beetje extra geld in Frasers on Rainbow, een hostel waar we al eerder zijn geweest aan het begin van de reis. We eten elke dag noodles (met parmezaanse kaas, mmmm...), gratis pannenkoeken (de enige reden dat ik om 7 uur s'ochtends opsta) en soep (is 63 cent voor vier mokken.) Onze kamer heeft een balkon en ik heb een gitaar gekocht, dus dat is wat we meestal doen. Verder zijn hier een hele hoop leuke mensen die ook voor accommodatie werken. Er is een Nederlander tussen, maar die heeft een paar dagen geleden met een nietpistool in zijn eigen oog geschoten tijdens zijn woodpacking job en ligt nu in het ziekenhuis, waar hij een nieuwe lens krijgt.

Gisteren gingen we met een andere 'work voor accom' mee met 'de walk' dat doen ze elke avond hier. We wandelen naar de sandblow, een grote zandoppervlakte tussen de duinen met geweldige zonsondergang (schijnt, gisteren waren er te veel wolken) daar hebben we gesandboard. Na een keer zittend van de helling af te glijden besloten Pete, Scott en ik dat we het ook wel staand konden. Ik had geen flauw benul wat ik aan het doen was, maar omdat de jongens best goed waren, moest ik het natuurlijk beter doen. Het ging nog goed ook, ik bedoel, ik viel van mijn board af en rolde een paar meter naar beneden, maar ik kwam best ver staand. In tegenstelling tot de meeste backpackers die het probeerden (of niet eens probeerden omdat ze bang waren om te vallen.) Helaas waren Scott en Pete beter, dat was irritant.

Vandaag zijn we naar een creek gereden het was heel klein en heel koud, maar het was supermooi daar, met allemaal beestjes in het water die we probeerden te vangen en boomstammen waar we op klommen. Een paar dagen geleden zijn we ook naar inskip point gereden, het strand waar de boot vertrekt naar Fraser. Het regende en we liepen over het strand met uitzicht op Fraser Island. Het was perfect.