5 januari 2015, op de veranda (zoals altijd)

We eten altijd apart in dit huis, maar soms maken we eten voor elkaar in ruil voor een rugmassage of zo (goeie ruilhandel hier.) Vanavond had ik avondeten gemaakt voor Scott, Ollie en Will. Rijst met curry (is weer eens wat anders dan eeuwige noodles, cup a soup, toasti's en pasta, oh en niet te vergeten: canfood, uit het blik omdat we te lui zijn om het twee minuten in een pan op te warmen) en ik had peri peri gekocht, wat hemels is. Ik had een klein beetje peri peri in het eten gedaan, nauwelijks proefbaar en omdat Will en Scott zeiden dat ze van pittig eten houden had ik wat extra op hun en mijn bord gedaan. Toen ze een hap namen renden ze bijna meteen naar de koelkast om liters melk te drinken, pfff. Daarna beschuldigden ze mij ervan dat ik ze wilde vergiftigen en dat het het slechtste eten was dat ze ooit hadden gehad. Mietjes.

6 januari 2015, in bed

Ik realiseerde me vanmorgen om 10.00 uur dat ik al vijf uur achter elkaar aan het werk was. Zonder pauzes. Terwijl ik normaal om 10.00 uur opsta. Het was een deprimerende gedachte. Gelukkig had ik genoeg tijd om na te denken hoeveel pizza's ik voor het geld kon kopen dat ik verdiend had (ik was te laat op gestaan om ontbijt te maken en ik had alleen nog maar meloen in de koelkast voor lunch, ik leefde op druiven die ik niet meer kan zien, zoveel heb ik er al van op, dus ik had honger,) dat motiveerde me enorm. Ik verdien ongeveer vier euro per box, voor belasting, dus het verdient lekker. Ik kon een paar dagen niet werken omdat ik oogontsteking had (ik had een ooglapje, dus ik was een piraat, vet cool, met ducktape) maar dat is gelukkig over. De supervisors vinden dat onze groep ontslagen moet worden omdat iedereen nogal eigenwijs is (ik niet hoor, nooit, neuh) maar s'ochtends om vijf uur, midden in de nacht zeg maar, lopen ze een chaos te maken en bevelen rond te bazuinen. En ik bedoel, ik ben al niet te pruimen als ik om acht uur opsta... Dus goed, s'ochtends is niet de beste tijd om tegen mij te praten, en sommige supervisors zien mij alleen s'ochtends. Komt er op neer dat hier een hoop mensen mij niet zo aardig vinden... Oepsie. Gelukkig is mijn supervisor heel cool. Hij helpt me altijd met druiven plukken en we kletsen gezellig (al heb ik de helft van de tijd geen idee waar hij het over heeft, hij heeft een verschrikkelijk accent.) Iedereen is hier zo'n beetje Aziatisch, het lijkt alsof je in China bent beland als je hier aankomt. Wel gezellig, de mensen zijn heel aardig.

9 januari 2015, veranda

Will en ik hebben gisteren een workout gedaan in het park, met Monty. Nadat we hadden gerend zijn we de rivier over gezwommen. De rivier is prachtig. Ik verbaas me over het feit dat alles zo normaal is geworden hier. Als er een groep papegaaien overvliegt kijken we niet eens meer op. Er zijn boomstammen in het midden van de rivier en daar zitten alle papegaaien bij elkaar. Het is zo gaaf om daarheen te zwemmen. We zwommen bij zonsondergang. Ik kan niet goed beschrijven hoe mooi het was. We zagen ook nog een pelikaan. Daar zijn er ook een hoop van hier. Na de workout zaten we met de hele groep in het gras in de tuin om de sterren te kijken, terwijl er vliegende honden overvlogen.

Morgen brengen we Stephan weg naar zijn nieuwe baan en daarna gaan we met zijn allen naar Rainbow, om een baan te zoeken en Ryan te zien, en daarna naar Byron. Ik heb heel veel zin om weer naar de kust te gaan. Hopen dat onze auto het haalt, want de koelvloeistof lekt, dus we kunnen maar 60 km/uur rijden en moeten elk halfuur stoppen voor een halfuur. Dat gaat een lange rit worden... Ik mag niet rijden van de jongens want ze lieten me een keer in hun auto rijden en zagen mijn rijstijl. Ze waren niet blij (vooral omdat ik vergat om de handrem er af te halen en ik de auto bijna gesloopt had.) Mijn volgende blog is vanaf de kust! Ik heb er heel veel zin in!