10 november, smoko

S'ochtends klets ik veel met Chris, de kok. Ik ben altijd de enige in de keuken omdat ik laat ontbijt, om 6.30. Chris is een soort oma-figuur, maar dan met een cowboytwist. Ze heeft oorbellen van het meest gedragen cowboymerk hier en ze draagt stoere kleding. Van haar krijg ik altijd alle roddels te horen. Van haar hoor ik hoe het zit op het station. Ze vertelde me vanochtend dat wij geen bananen mogen bestellen, maar dat we soms de verrotte uit Jade's keuken krijgen, om aan te geven wie er hier hoger op de ladder staat. Jak en Jade zijn de managers van dit filiaal. Hiervoor was het terrein van de rijkste man van Australië. Jak is altijd druk, je ziet hem altijd werken, maar Jade werkt niet. Ze loopt rond op de boerderij en neemt soms Rhianne (ook wel Fay) mee naar de paarden. Als ze zegt dat ze naar kantoor moet, gaat ze niet naar kantoor. Tenminste, er is niemand die haar ooit op kantoor ziet, terwijl het naast de andere kantoren zit. Het betekent alleen dat Katie en ik harder moeten werken. Chris vertelde dat de reden waarom ze mij aangenomen heeft is omdat ze wil laten zien dat ze boven alle werknemers staat. Ik word gebruikt als statussymbool. Je snapt dat ik me erg geflatteerd voel. Ze kan makkelijk alles zelf doen, maar ze vindt het heerlijk om werkers te hebben. Ook al ben ik s'ochtends meestal al klaar met de schoonmaak en hoef ik niet heel uitgebreid op de kinderen te passen. De vorige schoonmaakster, Emily, was ook altijd al s'ochtends klaar, maar die hoefde niet op de kinderen te letten. Die deed s'middags gewoon haar eigen ding. Jade vond het niet erg, wij zijn alleen maar status. Chris vertelde ook dat ik niet de enige ben die is voorgelogen in de jobomschrijving. Haar werd van alles beloofd en ze is geëindigd met een baan van 4.00 tot 20.30, 7 dagen per week, met te weinig pauzes. Het is heerlijk om met Chris te roddelen. Ik ben een van de weinigen die in het grote huis komt, dus ze wil alle roddels van mij horen. Ik wil weten hoe het er op het station aan toegaat, dus we hebben altijd veel te bespreken.

Gister nam Jade de kinderen mee naar de paarden. Meestal neemt ze alleen Rhianne overal mee naartoe, vandaar dat het zo'n verwend nest is, maar de jongens smeekten of ze mee mochten. Dus Katie en ik hadden een heerlijk halfuur voor onszelf. Van haar kreeg ik meer roddels te horen over Jade. Jade is niet gewend om te werken. Ze is na de basisschool naar de farmersschool gegaan en heeft meteen daarna werk gekregen op deze farm, haar man ontmoet en getrouwd. Ze zijn in drie jaar drie keer verhuist, om op een nieuwe lokatie managers te worden en nu zijn ze hier. Het geld wordt Jade zo'n beetje in de schoot geworpen en Jade geeft de boodschap van wat zij geleerd heeft aan haar kinderen mee. Rhianne heeft een kledingkast waar elke vrouw jaloers op zou zijn. De jongens hebben al het speelgoed dat er bestaat. En ook een kledingkast vol. Niemand leert hier met geld om te gaan of nee te horen.

Ik leer steeds beter het Australisch te verstaan. Ze maken hier niet echt woorden, maar ze doen veel met tonen. I'm alright klinkt hier als aamalrah, maar door het verschil in toonhoogte tussen de klanken weet je wat ze bedoelen. Ze zeggen hier dat ik steeds meer Australisch begin te klinken, maar dat ik toch meer Amerikaans praat. Ik vind alles best, zolang ik maar geen Nederlands accent heb. Een van de kindjes, Justin, heeft geloof ik een spraakgebrek, dus die is nog veel lastiger te volgen dan de rest, maar ik kan al aardig wat woorden van hem onderscheiden.

Ze hebben hier ook radio's. Overal, in de keuken, in de rec-club, ik onze huisjes, in de vliegtuigen en auto's... Mensen communiceren via de radio. Dat is pas lastig te verstaan. Iedereen zit hier altijd in een gesprek en dan tussendoor: oh hoor je dat, er is weer een brand. En dan denk ik: 1. Hoe hoor je dat überhaupt? 2. Hoe kun je naar twee gesprekken gebrekkig Engels tegelijk luisteren?

12 november, uitgeteld op de bank terwijl Aaron met zijn koeien speelt

Jade is echt de luiste persoon die ik ken. Vanochtend kwam ik hier aan en het was een bende aan de eettafel. De kinderen hadden gisteravond met eten gespeeld. Jade kwam heel leuk aanzetten met: Ja ik wilde wel stofzuigen maar toen kwam mijn lievelingsprogramma op tv (ze heeft een recorder) en daarna was ik te moe. Let wel: het gaat hier om een robotstofzuiger. Ze was te moe om op de aanknop te drukken en daarna voor de tv neer te ploffen. Dus ik heb vanochtend weer eens stofgezogen. Niet dat ik de robotstofzuiger gebruik. Ik doe het met de gewone stofzuiger. Zal er wel iets nee te maken hebben dat ik betaald word en daarom wel mijn best moet doen. Geen idee.

Ze heeft nog nooit langer dan twee dagen alleen op de kinderen gepast. Ze heeft een keer geprobeerd geld te ontvangen van de gemeente omdat ze moest werken: op de kinderen passen. Ik vind het eerlijk gezegd hilarisch, Kate ook. Ik vroeg aan haar wat er zou gebeuren als we allebei tegelijkertijd onverwachts ontslag namen. Kwam erop neer dat we Jade daarmee knap gek zouden maken en ze waarschijnlijk iemand anders van het terrein zou vragen het te doen.

13 november, op bed tijdens lunch

Maandag komen de belangrijke mensen op bezoek. De managers. Jade wordt nu al helemaal gek en ze hoeft niet eens iets te doen. Ik zorg ervoor dat de kamers schoon zijn en alles in huis er netjes uitziet en Katie zorgt voor het eten en de gastvriendelijkheid. Melvin en Jess, twee Duitse backpackers zorgen ervoor dat de andere kamers in orde zijn en dat de rec-club schoon is. Het enige wat Jade hoeft te doen is morgen naar Katherine (het dichtstbijzijnde dorp) rijden om de laatste boodschappen te doen. Jade kan zo overdreven zuchten, dan vraag ik: zware dag gehad? Ja, ik moest van alles doen in the office en dat was hard werken, zegt ze dan. Meestal is ze dan vijf minuten met de buggy (het is een halve minuut lopen, maar dat is te vermoeiend) naar kantoor geweest en heeft ze batterijen ofzo gehaald.

Oh heerlijk om even alle roddels te delen. Ik ben blij dat niemand op het terrein hier Nederlands spreekt...